PRESENTACIÓN DO BLOG

ESTE BLOG ESTÁ ADICADO Á INVESTIGACIÓN QUE TEMOS QUE REALIZAR PARA Á ASIGNATURA DE XEOGRAFÍA RURAL IMPARTIDA POLO PROFESOR CARLOS FERRÁS NA UNIVERSIDADE DE SANTIAGO DE COMPOSTELA.
O NOSO TEMA DE INVESTIGACIÓN CHÁMASE A COMPARATIVA DA MULLER RURAL GALEGA DO INTERIOR E DA COSTA, SENDO O TÍTULO RESUMIDO DA PUBLICACIÓN G.I. MUR (Grupo de Investigación Mulleres Rurais)

jueves, 27 de diciembre de 2012

Ten futuro o marisqueo?


Ola de novo queridos lectores! Déixovos aquí unha entrada sobre a profesionalización do marisqueo en Galicia que atopei neste enlace e que me parecía de gran interese para o noso blogg.

Cara o ano 1995 o marisqueo atopábase en crise tanto polos escasos recursos derivados do furtivismo coma pola falta de formación das mariscadoras. Esta actividade era considerada coma una actividade económica complementaria á economía doméstica, e ningunha destas mulleres alcanzaba o salario mínimo interprofesional, sendo a media dos ingresos anuais por mariscadora de 1.200 €.

O marisqueo era considerado coma unha actividade marxinal e o perfil das mariscadoras era o da muller cun nivel cultural baixo-medio e cunha escasa representación nos órganos de goberno das confrarías.   

Nun intento de cambio convocouse neste mesmo ano o I Encontro de Mulleres Mariscadoras, no que se trataron os distintos problemas que estaban a afectar ó sector. Este encontro tivo tal éxito que a Administración concedeulles un lugar onde reunirse e dábaselles ás mariscadoras a oportunidade de ser escoitadas sen un patrón intermediario. Outra medida adoptada foi a posta en marcha do proxecto NOW (novas oportunidades para as mulleres), que lle deu a tódalas mariscadoras a formación que necesitaban e da que carecían. Púxose en marcha a vinculación ó Plan Galicia de cara á profesionalización do marisqueo a pé, e desta maneira  a actividade comezaba a ser recoñecida profesionalmente. As mulleres tiñan representación nas confrarías, a conciencia cara ó marisqueo ía mudando, e incluso fixéronse grandes inversións no sector.

En definitiva, pódese dicir que O Plan de Profesionalización das Mariscadoras de Galicia tivo tal éxito que supuxo un cambio de mentalidade e de  actitude por parte das mesmas.

Pese a todos estes avances parece que o marisqueo non se libra da crise, pois actualmente o 58 % das mariscadoras cobran ingresos por debaixo do salario mínimo e o número de permisos vese reducido.
Déixovos aquí un enlace no que se corroboran estes datos deixándovos tamén un pequeno adianto:

"Los planes de la Xunta de profesionalizar el marisqueo logrando más empleo y mejor remunerado están chocando con una realidad poco halagüeña. La renta media de las mariscadoras se ha estancado y el número de permisos de explotación (pérmex) está en mínimos históricos"

Xulgade por vós mesmos! Ten futuro?

Andrea Carrera 

martes, 18 de diciembre de 2012

"tes dentro do que é as vivencias no rural... iso queda. "

Entrevista a Trinidad Peón, veciña de Tomeza, Pontevedra, sobre a súa esperanza e a súa opinión sobre vivir no rural.


- Por que vivir no rural? gústalle?

Vivir no rural ten os seus pros e os seus contras, para min máis pros que contras. Por exemplo a tranquilidade,o poder estar o meu aire, significa que estou vivindo nunha casa, coñezo os meus veciños un pouco máis que se vivira nun edificio, como unha caixa, independencia, menos ruídos, poder saír a fora, pasear, en definitiva maior liberdade.

- E os contras cales serían?

Tal vez a proximidade que tes cando vives nunha cidade dos servizos máis imprescindibles...ou que facemos que sexan máis imprescindible..nada máis

- Podería dicirse que lle gusta vivir no rural?

Pois si, gústame moitísimo máis o rural que a cidade. De feito vivín na cidade uns poucos anos na cidade pero voltei aquí. Vivín un tempo en Pontevedra cando me casei e tan pronto puiden volvín.

- Compaxinar a agricultura co traballo na cidade.

A agricultura da maneira que se fai hoxe se traballas fora da casa é moi difícil de levar. Moi difícil, porque para vivir da agricultura digamos que mais ben é unha axuda ou xa non unha axuda se non unha forma de pasar o tempo que che gusta... fas un pouco de todo, o fin de semana cando non traballas pois botas unhas patacas uns repolos na horta e que despois produce e claro, aforras.

- Os seus fillos cree quedaran a vivir no rural como fixo vostede? ou mudaranse a cidade?

Non sei eu creo que algún dos dous quedará, creo que si aínda que como toda a xente pensa, bueno vou facer a miña casa.. ou vou ter o meu piso independente... pero si no rural algún quedará. Van criados nel e coñecen esa independencia que vai criada contigo, vaite formando e esa autonomía que tes dentro do que é as vivencias no rural... iso queda. 


Esta é a opinión de Trini, crees que crecer no rural ligate a este?

Andrea Fernández 

miércoles, 12 de diciembre de 2012

ATOPA AS SETE DIFERENCIAS




Imaxe de inicios do S.XX


Imaxe actual


Imaxe de principios do S.XX


Imaxe actual





                                                                                                                                As bloggers

jueves, 6 de diciembre de 2012

Canto cambiamos...

Queridos lectores, aquí vos deixo cunha pequena entrevista que lle fixen a unha veciña de Moldes, un pobo ó ladiño do Carballiño, Manuela Pérez (72 anos) e a súa neta Cristina Reinoso (20 anos). Podemos ver, nas súas palabras as diferentes perspectivas que teñen do entorno rural...

Fala Manuela

Manuela, cómo cambiou o hábitat rural nos últimos anos?
As labores e tarefas que se fan agora, son as mesmas que cando eu era moza, aínda que agora temos tractor e aramos as terras, cando antes o facían as vacas e era todo moito máis manual. Traballamos os eidos según a época do ano, ou botamos as patacas, ou é o tempo de vendimia, ou sulfatamso as viñas (que ó facelo a man, aínda hoxe é o que máis costa), ou escorchamos o maíz...no verao tamén se traballa máis porque os días son máis longos, e no inverno temos que apurar as poucas horas de luz que dan os días.
O que se refire ás terras traballadas, cambiou moito a situación. Antes, moitísimas terras que agora están hermas, daban as súas mellores colleitas, agora a xente vai moito máis a traballar fóra, a xente xoven marcha a outros sitios, porque quédalle pequeno isto e abandónanse moitos terreos. É unha situación decadente, os únicos que quedamos somos xente maior que cultivamos para o autoconsumo e o necesario. 
Nos meus tempos traballaban moitos matrimonios nos eidos, aínda que o home marchaba fóra para traballar, como meu home que era albañil. No que había que facer no eido traballabamos os dous, aínda que de forma máis puntual il na maneira que podía e de forma máis continuada eu, que ocupábame da casa, dos fillos e do eido. Agora son máis as mulleres de mediana idade as que se ven traballando, para axudar ós pais que xa non poden, ou de forma complementaria ó seu traballo, non de forma total. Pódese dicir que é a muller a que máis traballa nas labores agrarias. Isto tamén é así porque hai moitas menos terras traballadas...

¿Cómo ve o hábitat rural dentro de cincuenta anos?

Pois penso que as novas xeracións, cando teñan cincuenta anos non van a ter todo o que teñen agora. Van retornar ó campo porque as cousas están moi mal. Estase chegando a puntos de que por exemplo, as familias que tiñan os maiores en residencias, estanos retirando delas e levándoos de volta para a casa. Esperemos que isto sea unha cousa pasaxeira e que dentro de uns anos mellore a situación. En canto á calidade de vida, no rural é moito mellor que nas cidades. Os custos económicos poden ser algo maiores, como a contribución, e pode que outros servizos como a auga tamén. Unha casa ten máis gastos, pero vívese mellor, porque si cultivas o mínimo podes alimentarte ben si tes outro sueldo a maiores. Quero dicir, que non é viable vivir soamente do rural, xa que non te podes manter da agricultura exclusivamente, tería que ser unha actividade complementaria. Por exemplo, como xa te comentei o meu home traballaba fóra da casa cobrando unha renda, e eu aquí, e agora tería que seguir sendo algo complementario tamén.

Fala Cristina

Eu penso que vívese mellor no rural que nas cidades tamén, aínda que de outro xeito. A min non me importaría vivir nunha casa no eido rural, pero non traballar no campo. Desplazaríame ó meu posto de traballo periódicamente, así podería disfrutar dos servizos e as prestacións dunha área urbana, pero se perder o contacto co rural, e ter polo tanto unha maior tranquilidade, vivir sin estrés, en contacto coa natureza... Pode ser que teña esta visión tan repartida entre os dous ámbitos porque sempre vivín nunha casa no rural, pero fixen a vida no Carballiño, onde ía a escola, fago recados, paseo, teño a todos os meus amigos... Sería o perfecto modo de vida para min, e que lle quixera dar ós meus fillos, o que eu levei sempre.

                                         Pazo de Moldes


¿Cal é a vosa perspectiva de futuro?

¿Coincidides con Manuela ou pola contra, máis co parecer de Cristina?


Noa


domingo, 2 de diciembre de 2012

NON TIÑAMOS TERRAS. EU ADICABAME A COIDAR DOS MEUS IRMÁNS.


Queridos lectores, aquí déixovos a entrevista que lle realicei a Isabel Soto, unha muller que naceu o 13 de xullo de 1962, na parroquia de A Torre, en Vilagarcía de Arousa, e agora vive as aforas de París. Isabel procede dunha familia humilde de cinco irmáns.

-         - Isabel, como era a túa vida cando aínda eras unha cativa?, a que se adicaban os teus pais?, con quenes vivías?

Cando era nena meu pai era empregado nunha fabrica de metais e miña nai era empregada do fogar. Ia a escola e cando saia, axudaba na casa coidando oss meus irmáns pequenos mentres miña nai non chegaba do traballo.

-      -   Teus irmáns maiores coidaban dos pequenos?

A miña irmán maior, Dolores,  con 14 anos empezou a traballar fora e meu irmán Javier empezou a estudar bachiller pero non lle gustou e con 16 anos, marchou embarcado. Eu con 15 anos non me deixaron seguir estudando, terminara os estudos obrigatorio, e meus pais obrigáronme a quedar na casa coidando os meus irmáns e aprendín a coser.

-      -   Vivindo na aldea non cultivabades o campo?

Non tiñamos terras propias pero miña nai arrendaba algunhas leiras preto da casa  e cultivaba segundo a tempada patacas. Aínda así na nosa casa tiñamos sempre un porco que era o que nos daba de comer todo o ano.

-         -Cando te introduciches no mundo laboral? E porque nunha conserveira?

Empecei na conserveira con 18 anos, era a primeira vez que traballaba fora da casa, necesitaba un salario fixo, e naquela época a unica forma de que unha muller sen estudos tivera un salario estable e cotizase a seguridade social era esa, aínda que estaba moi mal pagado.

-         -Porque te iniciaches no sindicalismo?

Cando comecei a traballar coñecín o mundo sindical.
Normalmente os homes que traballaban nas fabricas aproveitábanse das mulleres, insultábanas e humillábanas e alguén me dixo que iso non tiña porque ser así que podiamos denuncialo.
Aínda así non lle fixen caso ata que unha mañá cando cheguei a fabrica dixéronnos que estabamos despedidas. Eu non o aceptei e decidín ir a un sindicato a preguntar, en primeiro caso a CC.OO, que non nos axudou, solo nos dixo que tiñamos que pedir a carta de despedido.
Pero seguín sen darme por vencida e contactei con aquela persoa que me dixera que tiñamos que loitar contra os abusos dos homes nas fabricas, e axudáronnos fixemos folgas e apoiáronnos e orientáronos en todo e fomos readmitidas.
O pouco diso fixemos eleccións sindicais na fabrica e saín elixida como delegada sindical dun sindicato que habiamos criado cando fixemos as folgas polo noso despido, un sindicato pequeno de influencia local o OTTS (Organización de Traballadores e Traballadoras de O Salnes), este sindicato se adicaba especialmente a axudar as mulleres con problemas nas conserveiras, logo este pequeno sindicato seria agrupado a CIGA.

-     -Porque te mudaches o centro de Vilagarcía? E logo porque te fuches a A Laxe (aforas de Vilagarcía)?

Eu vivía en A Torre e estaba separada, solicitei unha vivenda social, e foime concedido un piso no centro de Vilagarcía.
Logo cando me volvín casar, o meu segundo marido e eu pensamos en ter unha casa e encontramos unha casa en A Laxe, moi preto do centro, polo cal non necesitabamos o coche e así foi.

-         - A que te adicabas nese intre? Seguías na conserveira?

Non, por mor de traballar na conserveira enfermei e tiven que deixala, e cando nos mudamos para a casa montei un pequeno taier de costura, xa que era o que me gustaba, e co soldo do meu marido podíame permitir non ter un soldo estable.

-         -Agora vivides en Francia, cal é o motivo?

O único motivo en realidade e o traballo do meu marido, non somos emigrantes por necesidade.

-         -E por ultimo, como ves ti que a cambiado o rural de Vilagarcía?

Cambou moito, pero porque cambiou a mentalidade das persoas. Na miña época os pais non querían que estudásemos e querían que quedásemos na casa a axudar.
A xente de agora quere que os seus fillos estuden, que teñan unha vida mellor, e traballar por exemplo no campo e moi duro polo cal, queren que marchen e se independicen.
A mentalidade da xente de agora e mais independente.

Coñecedes casos parecidos os de Isabel? Deixaron estudar as mulleres da vosa familia o obrigáronas a traballar? Coñecedes a mais xente que non tivera terras e as arrendaran?

Andrea Fernández

lunes, 26 de noviembre de 2012


ENTREVISTA A UNHA EX MARISCADORA.

Queridos lectores, deixovos aquí unha entrevista feita á ex mariscadora Fina Vázquez López de 67 anos, e tamén unha pequena opinión do ex mariscador Gabriel Carrera Salgado sobre algunha das cuestións feitas na entrevista.

Espero que vos sexa de interese!

·         Agora que está retirada, como transcorre un día de semana normal para vostede?
-     Pois sigo unha rutina de ir a mercar á praza tódolos días pola mañá, e pola tarde dedícome ás labores da casa ou da horta. 
·         Como era a xornada laboral á que vostede se expoñía? Cal foi a súa idade de comezo e de retirada de dito traballo?
-        Normalmente se traballaba entre tres e cinco días á semana dependendo da marea, e as horas que se traballaban por día serían unhas catro aproximadamente. 
-    Eu comecei a traballar moi nova, con 20 anos, e retireime ós 65 anos, polo que  podo dicir que dediquei unha boa parte da miña vida a este traballo.
·       Con que variedade de mariscos traballábades? Canto se podía recoller como máximo nun día? Como se distribuía isto no mercado?
-    Nós iamos recoller ameixa fina, ameixa xapónica, berberecho e ameixa babosa, e como máximo podíamos recoller 7 Kg ó día. 
-    A maneira de distribuír todas estas mercancías era a través dun intermediario que o lanzaba ó mercado.
·         Que impedimentos podería atopar vostede nun día normal de traballo?
-       Pois sobre todo os temporais, as mareas ou a toxina do marisco.
·         Como cambiou o modo de mariscar nos últimos anos? 
-       Non se aprecian moitas diferenzas porque se segue traballando por terra e a técnica e a mesma, cun sacho e cun cubo.
·    Como cre vostede que valoraba e valora a xente este traballo? Que porcentaxe de poboación ocupaba e ocupa aproximadamente?
-       Eu creo que sempre foi una traballo pouco valorado tanto antes como agora, e que a xente recorría a el por necesidade.
-  A porcentaxe de poboación ocupada neste sector variou bastante con respecto a cando eu comecei a traballar. Fai uns 40 anos este sector tería ocupado un 65 % da poboación, e hoxe en día non chega nin ó 5 %.
·         Cal era a proporción de homes e mulleres no traballo propiamente dito?
-  Máis ou menos a proporción era  a mesma, pero a diferenza era que a flote predominaban os homes, á rañeira ían moi poucas mulleres.
·   Cre que se está perdendo a tradición ou que as maquinas chegaran a substituír o traballo das mulleres neste sector?
-   Eu creo que vaise perdendo porque antes había máis xente  dedicada a estas tarefas, era o primeiro sector, o que máis poboación ocupaba.
·         Se transmitiu esta tradición de pais a fillos?
-   Os meus fillos e o meu home nunca se dedicaron a isto profesionalmente, pero si como pasatempo.
·         Gustaríalle haber traballado doutra cousa ou sempre se decantou por este traballo?
-   Eu tiven a oportunidade de traballar en moitos oficios pero a min gustábame ir a mariscar, non traballei nisto por necesidade.
  •       Prefire a vida na cidade ou no medio rural?
-    Sen lugar a dúbida no medio rural, porque gozo dunha tranquilidade que non se me ofrece no medio urbano.

En contraste á entrevista de Fina, Grabriel Carrera Salgado, tamén ex mariscador, cre que había e segue habendo máis mulleres na tarefa de mariscar, e que se decantaban por este traballo porque era moi ben pagado e había moitos postos. A diferenza de Fina, Gabriel cre que a tradición non se está perdendo e que sucede todo o contrario, que a xente demanda cada vez máis este traballo.

Ti que opinas disto? Estás de acordo con Fina ou con Gabriel?

Un saúdo.

Andrea Carrera

domingo, 18 de noviembre de 2012

Testimonio


Queridos lectores, aquí vos deixo o testimonio dunha muller que vive no núcleo rural do Carballiño. Propietaria dunha libraría María Jesús Hermida danos a súa visión de vivir nun pobo, as súas inquedanzas, o que conleva isto para ela…
E a vós, gústavos vivir no voso pobo, aldea ou vila? Ou pola contra, preferiades vivir nunha cidade? 
Non dubidedes en comentar e expresar a vosa opinión!

Entrevista a María Jesús Hermida

- Cando adquiriches o negocio, non planteacheste en ningún momento instalarte no núcleo urbano máis próximo, Ourense no noso caso? Por qué?
Cando eu decidín montar o meu negocio, as miñas fillas estaban escolarizadas aquí, eran pequeñas e o pobo tiña unha estabilidade económica aparente que ahora non ten, por tanto crin que era a mellor opción seguir nel.

- En qué cres que beneficia ó teu modo de vida e o das túas fillas vivir nun área rural? En qué te afecta?
Hoxe en día creo que non nos beneficia en nada, mentras os nenos son pequenos, é ideal pola tranquilidade, pero hoxe en día creo non é beneficioso porque non hay ningún tipo de futuro nin a nivel social, nin cultural, nin educativo e moito menos a nivel laboral.

- Os movementos e desplazamentos que realizas á cidade, con qué frecuencia os fas? Con qué fins?
Desplázome regularmente a Ourense, xeralmente por compras, cine, paseos e incluso a nivel laboral.

- Como propietaria dun comercio, cres que o noso municipio, presta os servicios necesarios para poder levar unha vida similar sin ter que marchar a vivir á Ourense, por exemplo, ou o ves máis como un poco dormitorio no que os vecinos terían que facer a vida na cidade?
Hoxe en día, Carballiño é sen dúbida un pobo máis ben dormitorio por dicilo dalgunha maneira, non hai industria algunha polo tanto non hai futuro nel, e nunca se podería realizar unha vida plena en ningún sentido como se fose unha cidade como Ourense, Vigo, Coruña…




Noa


lunes, 12 de noviembre de 2012

A MULLER LOITADORA E SINDICALISTA


Queridos lectores, nesta nova entrada que publico trata da muller, pero non so dende un punto de vista na que esta traballa no campo ou no mar, senón dunha muller traballadora, de como esta muller pasou a crear o  mundo sindical galego.

Dende sempre a muller labrega foi a espiña dorsal de Galiza. Esta muller mantivo durante séculos a cultura, a lingua... a nosa diferenza ante o mundo que nos rodea. Os homes recaian nas servidumes da emigración ,e é sobre elas onde sobreviviu e sobrevive  a nosa nación.

Na costa Atlántica dende Coruña ata Vigo, a man feminina sempre foi a protagonista en todas as fases do desembarco do peixe nos molles ata a venta, estas cada noite levaban nas súas cabezas ou nos carros o peixe que venderían o dia seguinte nas prazas galegas.

Pero é no mundo das conserveiras onde as traballadoras galegas teñen iniciativa. Son elas as fundadoras das primeiras asociacións sindicais, dende Ribadeo ata a Guardia foron a vangarda dende o século XIX ata a chegada da ditadura no 1936 onde foron reprimidas elas e as súas familias, mais ainda con todo iso, son elas as que levan a maior parte do movemento sindical  galego ainda hoxe en dia.

Foron elas as que crearon o mundo sindical xa que eran as que traballaban nas fabricas e víanse independentes xa que seus pais e maridos estaban na emigración e eran as que se levantaban de madrugada por ir traballar no mar, as que entraban en cólera por mor de que lles quitaban as súas terras para facer estradas, son elas as que loitaron polos seus dereitos...


Elas son a memoria de Galiza, coas súas enrugas, feridas, ollares perdidos... non haberá un xeración tan loitadora coma elas, coma a das nosas nais e avoas.

Para min as traballadoras das conservas sen dubida foron as que loitaron contra o patrón e crearon o movemento sindical galego.

Que creedes? As mulleres son as que sacaron a Galiza adiante? Foron elas as que impulsan o movemento sindical e loitan polos seus dereitos? Ou foron os homes? Ou ambolos dous? Ou antes eran elas, pero agora e cousa de todos o sindicalismo galego?

Un saúdo,
Andrea Fernández

sábado, 10 de noviembre de 2012


MAR E TERRA

Estimados lectores, déixovos aquí un pequeno resumo da Galiza tradicional rural no mar e na terra. Espero que vos sexa de interese e disfrute.

Tradicionalmente o oficio dos homes do litoral galego era ir embarcados, mentres que as mulleres ocupábanse da mercancía que os seus homes traían. Ademais disto, as mulleres tamén reparaban as redes, confeccionaban roupa impermeable e ocupábanse da casa e dos fillos. Había mulleres que dedicábanse a palillar, e como costume as casadas traballaban nos lugares discretos e as solteiras mostrándose ós mozos. En canto ás cerimonias relixiosas, as mozas galegas habituaban ofrecer o seu cabelo á Virxe pedindo que se cumprise algún desexo. O entretemento nas festas ía a cargo da cucaña ou das regatas de traíñas.  Por último, cando os homes morrían nas embarcacións, as mulleres preparaban o cadáver do seu home para velalo e posteriormente recibir cartos na presenza dos seus veciños.



En canto á terra, a emigración dos homes ou o seu recrutamento para as guerras  fixo relevante o papel da muller na aldea. Estas mulleres criaban o gando, ían lavar os cestos da roupa, vendían o que traballaban nas colleitas, etc. Tamén os nenos substituían algunhas horas da escola para dedicarse a tarefas gandeiras coas que se gañaban o pan. Como actos relixiosos era tradicional ofrecer os corpos despois de mortos á Virxe ou sacalos santos en procesión. Para entreterse dispoñían de cine ou xogaban ó xogo da chave.

A modo de anécdota cabe dicir que os homes Portugueses viñan a Galiza buscando mozas galegas porque dicían que valían moito por realizar tantas tarefas, e para mocear na aldea tiñan que invitar ós mozos galegos a beber.
Agardo impaciente calquera comentario, dúbida ou aportación que vos aconteza.

Un saúdo!                
                                                                                 Andrea Carrera

martes, 6 de noviembre de 2012

Costumes curiosas na Galicia de antes


Queridos lectores, aquí vos deixo un post con algunhas costumes curiosas que había nas aldeas galegas fai uns cantos anos. Non teñen perda e son ben graciosas, espero que vos gusten e as disfrutedes!


* A costume que vos conto a continuación trata dos “estreitos”. Resulta, que o último día de cada ano, celébrase un sorteo de noivos. Sí, si, como o escoitades, un sorteo de noivos. Isto era como xogar á lotería. Escribían tantos nomes de mozas como de mozos solteiros que había na aldea e botábanos en sombreiros distintos; entón un por un, os mozos sacaban un nome do sombreiro das mulleres e as mozas facían o respectivo no seu caso. Cada parella que saía, debía ser noivos durante o vindeiro ano e o mozo tiña a obligación de obsequiar a súa parella. Déronse moitos casos de que estos noivados de papeletas, remataron en casamento!




* Os noivados, eran case sempre entre mozos dunha mesma aldea, pero cando non era así e o mozo era forasteiro, éste debía pagar “o piso”. Isto consistía en pagar un convite ós mozos da aldea da noiva; ou ben, dáballes de beber viño, ou cartos para que o beban. Desta maneira, queda festexado o noivado e queda admitido o forasteiro como amigo dos mozos da aldea.


Se se vos ocorre algunha tradición ou costume antiga das vosas aldeas que vos contasen os maiores, non dubidedes en compartila con todos!

Ata a próxima!

Noa

lunes, 5 de noviembre de 2012

QUE É A MULLER RURAL?


Ola queridos lectores, ímosvos deixar nesta entrada a nosa visión da muller rural baseándonos en documentación que fomos consultando. Deixámosvos tamén  a visión e a definición da muller rural que dan algúns organismos oficiais e asociacións nas que pescudamos distintas aportacións de xente! A información que aquí posteamos  é unha mestura de diversas páxinas webs nas que nos apoiamos. Esperamos que o disfrutedes!


Para nós, a muller rural, é unha muller complexa, que pode adicar a súa vida profesional, ben ó traballo no campo ou no mar, ou ben a outros sectores, pero que vive e desenrola o seu modo de vida nun núcleo rural. Esta muller, compaxina a vida familiar e o fogar, co traballo como unha muller cosmopolita e urbana. Consideramos tamén a este tipo de muller, unha muller todoterreo que pode distribuír o seu tempo en diversas tarefas. Por exemplo, o traballo no campo ou na horta, pode ser simplemente unha ocupación secundaria cando chega de traballar no posto remunerado que ten na cidade ou no núcleo urbano máis próximo.
Para a asociación AMFAR, as mulleres rurais son mulleres de idade media que traballan as explotacións agrarias para complementar o traballo remunerado que levan a cabo tamén.
Segundo a Secretaría Xeral da Igualdade da xunta de Galicia, a muller no eido rural, ten un papel invisíbel no noso territorio. Esta muller, traballa horas e horas nas tarefas do campo (gran parte da produción do campo é grazas a elas) á mesma vez que ocúpase das labores do fogar e dos coidados da súa familia. Teñen pouca importancia no eido social dos municipios e parroquias…

Tedes o mesmo pensamento que nós, ou pola contra credes que é todo o contrario? 

Non dubidedes en deixarnos o voso parecer!



Un saúdo, as blogers

lunes, 15 de octubre de 2012

Día Internacional da Muller Rural

Hoxe, día 15 de outubro, celébrase o Día Internacional da Muller Rural. Queremos, para conmemorar este día, deixarvos o enlace para acceder á páxina web oficial da "Federación de la Mujer Rural" (FEMUR), onde aparece publicada unha carta de opinión da Presidenta Nacional de Femur, Juana Borrego Izquierdo.

http://www.femur.es/ consultada el 15 de octubre de 2012

As blogers 

INTERESE DO TEMA

Como xa indica a entrada do noso blog, o tema chámase "A comparativa da muller rural gslega da costa e do interior".
Estudamos este tema xa que creemos que pode ser de gran interese dar a coñecer as diferenzas no día a día, no modo de vida, e as costumes no convivir da muller galega, tanto da costa coma no interior.
Tamén investigaremos sobre o pasado histórico do matriarcado en Galiza e da historia das mulleres galegas, xunto coa súa evolución ata a actualidade.
O obxectivo é mostrar as diferenzas e similitudes de ambas mulleres, apoiándonos en documentos, testemuñas...
Como resultado, mostraremos cómo é un día de traballo na vida dos dous tipos de mulleres, dende que se erguen ata que se deitan, do que se ocupan, as labores que desempeñan, etc.

As blogers

EXPLICACIÓN DO LOGOTIPO


O logo do noso grupo de investigación está formado polas siglas MUR, que significan "Mulleres Rurais". As cores son unha mestura dunha gama de verdes sobre un fondo azul. A cor verde representa as labores que desempeñan as mulleres rurais no interior de Galicia, e a cor azul as actividades que se levan a cabo na costa.
As blogers