NON TIÑAMOS TERRAS. EU ADICABAME A COIDAR DOS MEUS IRMÁNS.

Queridos lectores, aquí déixovos a entrevista que lle realicei a Isabel Soto, unha muller que naceu o 13 de xullo de 1962, na parroquia de A Torre, en Vilagarcía de Arousa, e agora vive as aforas de París. Isabel procede dunha familia humilde de cinco irmáns.

-         - Isabel, como era a túa vida cando aínda eras unha cativa?, a que se adicaban os teus pais?, con quenes vivías?

Cando era nena meu pai era empregado nunha fabrica de metais e miña nai era empregada do fogar. Ia a escola e cando saia, axudaba na casa coidando oss meus irmáns pequenos mentres miña nai non chegaba do traballo.

-      -   Teus irmáns maiores coidaban dos pequenos?

A miña irmán maior, Dolores,  con 14 anos empezou a traballar fora e meu irmán Javier empezou a estudar bachiller pero non lle gustou e con 16 anos, marchou embarcado. Eu con 15 anos non me deixaron seguir estudando, terminara os estudos obrigatorio, e meus pais obrigáronme a quedar na casa coidando os meus irmáns e aprendín a coser.

-      -   Vivindo na aldea non cultivabades o campo?

Non tiñamos terras propias pero miña nai arrendaba algunhas leiras preto da casa  e cultivaba segundo a tempada patacas. Aínda así na nosa casa tiñamos sempre un porco que era o que nos daba de comer todo o ano.

-         -Cando te introduciches no mundo laboral? E porque nunha conserveira?

Empecei na conserveira con 18 anos, era a primeira vez que traballaba fora da casa, necesitaba un salario fixo, e naquela época a unica forma de que unha muller sen estudos tivera un salario estable e cotizase a seguridade social era esa, aínda que estaba moi mal pagado.

-         -Porque te iniciaches no sindicalismo?

Cando comecei a traballar coñecín o mundo sindical.

Normalmente os homes que traballaban nas fabricas aproveitábanse das mulleres, insultábanas e humillábanas e alguén me dixo que iso non tiña porque ser así que podiamos denuncialo.

Aínda así non lle fixen caso ata que unha mañá cando cheguei a fabrica dixéronnos que estabamos despedidas. Eu non o aceptei e decidín ir a un sindicato a preguntar, en primeiro caso a CC.OO, que non nos axudou, solo nos dixo que tiñamos que pedir a carta de despedido.

Pero seguín sen darme por vencida e contactei con aquela persoa que me dixera que tiñamos que loitar contra os abusos dos homes nas fabricas, e axudáronnos fixemos folgas e apoiáronnos e orientáronos en todo e fomos readmitidas.

O pouco diso fixemos eleccións sindicais na fabrica e saín elixida como delegada sindical dun sindicato que habiamos criado cando fixemos as folgas polo noso despido, un sindicato pequeno de influencia local o OTTS (Organización de Traballadores e Traballadoras de O Salnes), este sindicato se adicaba especialmente a axudar as mulleres con problemas nas conserveiras, logo este pequeno sindicato seria agrupado a CIGA.

-     -Porque te mudaches o centro de Vilagarcía? E logo porque te fuches a A Laxe (aforas de Vilagarcía)?

Eu vivía en A Torre e estaba separada, solicitei unha vivenda social, e foime concedido un piso no centro de Vilagarcía.

Logo cando me volvín casar, o meu segundo marido e eu pensamos en ter unha casa e encontramos unha casa en A Laxe, moi preto do centro, polo cal non necesitabamos o coche e así foi.

-         - A que te adicabas nese intre? Seguías na conserveira?

Non, por mor de traballar na conserveira enfermei e tiven que deixala, e cando nos mudamos para a casa montei un pequeno taier de costura, xa que era o que me gustaba, e co soldo do meu marido podíame permitir non ter un soldo estable.

-         -Agora vivides en Francia, cal é o motivo?

O único motivo en realidade e o traballo do meu marido, non somos emigrantes por necesidade.

-         -E por ultimo, como ves ti que a cambiado o rural de Vilagarcía?

Cambou moito, pero porque cambiou a mentalidade das persoas. Na miña época os pais non querían que estudásemos e querían que quedásemos na casa a axudar.

A xente de agora quere que os seus fillos estuden, que teñan unha vida mellor, e traballar por exemplo no campo e moi duro polo cal, queren que marchen e se independicen.

A mentalidade da xente de agora e mais independente.

Coñecedes casos parecidos os de Isabel? Deixaron estudar as mulleres da vosa familia o obrigáronas a traballar? Coñecedes a mais xente que non tivera terras e as arrendaran?

Andrea Fernández